E ćapa qua el quinto pilota Istrijan Grubeša Hrvat na hrvacken sudu ki da je na suoju jugoslaviensku i hrvacku Riku rakete hita: "Imam svjedoke, nisam dijete, nisam ispalio ni jedne rakete!"

E alora, poslušajte me ko ćete: E alora - femo Baldini tutti!:

Sui nostri balconssini gottico fiorito. Xe morto Cecco Bepi,

xe morto Vittorio Emanuele, Benito, Negus, Visintini, Baldini, Križaj, Viesoli,

xe morto per fin Bepo Tito; i donke ča ćeš, moniga, nego na baladuru kantati

carmina ridicularia histriana, la kukaračačača, la kukarača, ma ča ma ča ma ča,

vrag-mi-sriću-požera, la kukarača, la kukarača: ma ča ma ča ma ča,

ter bolje-nis-ni-merita...

Jer nije kukarača onaj frivolni ples što gali i pali,

i nije kukarača eskadrila nad Madridom;

jedan naš ežule mi je ben špjega ča san ga to ja i mi svi čisti i ča ga je to La Cucaracha; i vuona ga je bakul del America Latina, žohar, gaštapan.

E andale hombre, ariba ariba ariba la cucaracha, mira, mira como se mueve el žohar, se činieći da ga je ki zna ča i chi sa cossa, bailando y canatando "La Cucaracha",

ma je samo bakul, bacolo nero, žohar i gaštapan

pod gospuojskin postuolon speštan.

Karl Krauss u Puli 1913. Uzalud nam govori (svim narodima carevina, jer u Puli ima baš svih nas od Premanture od Lavova (Ljviva):

»Austrija; samica u kojoj smiješ urlati«.

»U šovinizmu nije toliko antipatična mržnja prema drugim nacijama, koliko ljubav prema svojoj vlastitoj«.

"Kad nekog vladara valja posebice častiti zatvaraju se škole, obustavlja se rad i zaustavlja promet".

Mentalni izokret

Hoću reći, taj izvjesni naš vlastiti mentalni izokret iz nas u druge, u drugo i drukčije, u slijedu vremena pred nama; naš isklon iz vlastitih malosti i provincijalnih sićušnosti; tu negdje treba tragati za novim artikulacijama, u ovome lokalnom, nacionalnom i internacionalnom sklopu na tričavo sklepana svijeta novih gladijatora, clownova i sveudilj "poštovanih publikuma".

Krauss je bio u Puli prije više od stoljeća, dakako, avaj, daleko je to vrijeme i Kraussa tu više nema, ni Joycea, ni Cankara, ni Krleže, ni Balote, ni Črnje: ali posrijedi je poklonstvo, ne tek nostalgična reminiscencija, riječ je o tome da se moramo trsiti opet poći slijedom onog najboljega u našem ambijentu. E kako bismo, moguće, reanimirali visoke dosege negdanjeg mediteranskomitteleuropskog urbaniteta. I zato, čekajući Armagedon, Smak svijeta, laćam se ovih NAŠIH pjesnika-proroka naših pograničnih trojnosti, jer čovjek može zaustaviti suicidalno ludilo koje zahvaća Eruopu “od Atlantika do Urala” (I ogroman dio Azije, tamo sve do Vladivostoka i Kamčatke odakle kajakom možeš u tili čas skoknuti u USA. Sjetih se Beatlesa: get back tu USSR no metter where you are”, paragraziram, stoga: get back to USA no metter what you say…

Wikileaks? Pa to smo znali oduvijek! Da se Amerikanci ponašaju kao pater familias cijeloga svijeta? I to znamo barem od 1945. kada su Amerikanci dali zapadnoj Europi milijarde dolara za obnovu porušenih zemalja, kroz Marshalov plan, a onda te iste zemlje potčinile vlastitoj stategiji. Doduše, dok je postojao SSSR (odnosno do Detantea, djela Henry Kissingera), USA su bile ipak obazrive, protokolarne i ceremonijalne, ali poslije pada Berlinskog zida, republikanska trojka Reagan+dva Busha uvode politiku, gotovo jedva prikrivanu, da je svijet malko veći Dodge-city, a oni sherifi koji više-manje neprikirveno ordiniraju.

Prima soluzione, e la più ovvia. I giovani dovranno iniziare a stilare liste di eliminazione per gli anziani senza discendenti. Ma non basterà e, siccome l'istinto di conservazione è quello che è, i giovani dovranno rassegnarsi a eliminare anche i vecchi con discendenza, vale a dire i loro parenti. Sarà duro, ma basterà abituarsi. Hai sessant'anni? Non siamo eterni, babbo, verremo tutti ad accompagnarti alla stazione per il tuo ultimo viaggio verso i campi di eliminazione, coi nipotini che dicono "ciao nonno". Che se poi gli anziani si ribellassero, si scatenerebbe la caccia al vecchio, con l'aiuto di delatori. Se è successo con gli ebrei, perché no coi pensionati?

Ma gli anziani non ancora pensionati, sempre al potere, accetteranno a cuor leggero questa sorte? Anzitutto avranno evitato per tempo di far figli per non dover mettere al mondo dei potenziali eliminatori, per cui il numero dei giovani sarà ulteriormente diminuito. E infine questi vecchi capitani (e cavalieri) d'industria, adusi a mille battaglie, si decideranno, sia pure con la morte nel cuore, a liquidare figli e nipoti. Non certo mandandoli in campi di sterminio come i discendenti avrebbero fatto con loro, perché si tratterà pur sempre di una generazione ancora legata ai valori tradizionali della famiglia e della Patria, ma scatenando delle guerre che, come è noto, scremano le leve più giovani e sono, come dicevano gli ispiratori di chi ora ci governa, la sola igiene del mondo. Avremo così un Paese senza quasi più giovani e moltissimi anziani, floridi e vegeti, intenti a erigere monumenti ai caduti e a celebrare chi ha dato generosamente la vita per la Patria. Ma chi lavorerà per pagar loro le pensioni? Gli immigrati...“

Krepat ma ne molat

Jer što se ovo zbiva, krepat ma ne molat, ča bi rekli naši Primorci? O no, krepat i molat! Ma kakva supremacija bilo koga nad kime bilo, tug re za golu rit, tvoju i moju.    

Po ne znam koji put, moram se ovdje prisjetiti kako je Keneth Galbraith još prije nekoliko decenija ukazivao kako će se sistem hiperprodukcije sam od sebe urušiti, kao i svjetski monetarni sustav (dva tijesno povezana segmenta), te će se čovječanstvo naći u teškoj krizi, čije je rješenje, međutim, jako daleko od onoga što čini svjetska Velika Crkva Uma (by Robert Piersig).

Jer prema Glabraithu, zastario je odavno sav svjetski sistem produkcije i komunikacije (trgovine), i jedino je rješenje uspostavljanje posve novog sistema, kombinacije nečega sličnog primordijalnoj ljudskoj zajednici (to jest kolektivnom vlasništvu i upravljanju), i moderne elektroničke komunikacije. Dakako tajna i jest u toj munjevitoj komunikaciji, jer upravo trenutačna informacija o dostupnim proizvodima bilo gdje na svijetu imala bi biti ključni faktor regulacije poslovanja (proizvodnje, transporta, distribucije). Nadalje, isti Glabraith tada je ustvrdio da mora nastati „postmonetarna epoha“, jer je i novac kao takav zastario.

Možda sve ovo nekome zvuči kao neki bezumni revolucionarni projekt, ali, naglašavam, Galbraith je jedan od najvećih ekonomskih, i uopće znanstvenih umova Zapada, i nikako nije ljevičar, radikal bilo koje vrste. On je naprosto četrdeset godina prije ove krize točno predvidio kolaps svjetskog ekonomskog sustava, a retuširanje koje se upravo dogaađa, jest samo održanje u životu upravo tog zastarjelog sistema. Dakle, ovo rješenje (spašavanje banakarstva) neće riješitit ama baš ništa. I netko će morati (od nas gerontokrata – to jestr onih koji vladaju I starima I maldima) početi ozbiljno čitati Galbraitha, kao i Stigliza ili Rifkina. Svi ovi veliki umovi zapadnjačke (kapitalističke!) ideologije traže radikalni rez. A njega nema.

Povezane vijesti

• Protestni "mali" izbori
• Zločin s ukorom
• BILJEŠKA IZ GRADSKE SVAKODNEVNICE: Posao i strast